In juni nodigde Esperas twee moeders uit, twee vrouwen van The Parent Circle - Families Forum. Layla Alsheikh woont in Bethlehem, op de Westelijke Jordaanoever. In 2002 verloor ze haar 6 months oude zoon, Qussay, als gevolg van het conflict. Israëlische soldaten verhinderden haar de weg naar het ziekenhuis, waardoor de zieke jongen overleed.  In hetzelfde jaar werd ook David, de zoon van Robi Damelin gedood door een Palestijnse sluipschutter. Dat conflict oplossen met geweld, enkel tot meer geweld leid, wraak zinloos is, hebben ze toen samen benadrukt.

Vandaag bloedt hun hart meer dan ooit. Vanuit de The Parents Circle delen ze daarom deze brief, geschreven door voormalig directeur Nadine Quomsieh en huidig directeur Yval Rahamim.

Wij spreken onze diepste en oprechte veroordeling uit over het aanhoudende geweld in de regio. De niet aflatende cyclus van conflicten heeft onschuldige levens onmetelijk veel pijn en leed berokkend. Het is een tijd van groot verdriet, wetende dat talloze families nu de last van leegte in hun hart dragen en het zware gewicht van verdriet door het tragische verlies van hun geliefden.

De tol van geweld wordt niet alleen geteld in aantallen; het wordt gemeten in de verbrijzelde dromen, het onbenutte potentieel en de onvervangbare banden die door deze afschuwelijke acties worden verbroken. De slachtoffers, zowel gezien als ongezien, verdienen onze niet aflatende steun en empathie terwijl ze worstelen met het diepe trauma dat hen is aangedaan.

Het is een onbetwistbare waarheid dat de tijd is gekomen om de situatie te veranderen. Deze regio heeft te veel pijn, te veel bloedvergieten en te veel tranen doorstaan. Het is een moment voor alle betrokken partijen om na te denken over de zinloosheid van dit voortdurende conflict en om de gedeelde menselijkheid te erkennen die ons allen bindt.

Laten we niet vergeten dat geweld geweld voortbrengt en dat de enige manier om vooruit te komen vreedzame dialoog, diplomatie en het zoeken naar een gemeenschappelijke basis zijn. Het is een oproep aan leiders, gemeenschappen en individuen om oplossingen te zoeken die verzoening, gerechtigheid en duurzame vrede vooropstellen.

We moeten ook de vitale rol erkennen van internationale samenwerking en humanitaire inspanningen om het lijden van de slachtoffers van het conflict te verlichten. De internationale gemeenschap moet eensgezind zijn in haar vastberadenheid om de weg naar vrede en stabiliteit te ondersteunen.

Hoewel woorden alleen de wonden niet kunnen helen of de verloren levens niet kunnen terugbrengen, kunnen ze wel dienen als een herinnering aan onze collectieve verantwoordelijkheid om een einde te maken aan deze geweldsspiraal. Het is onze plicht om onvermoeibaar te werken aan een toekomst waarin de mensen in deze regio zonder angst kunnen leven, waar kinderen in veiligheid kunnen opgroeien en waar zaadjes van hoop kunnen bloeien.

Laten we tot slot onze toewijding aan vrede, empathie en het geloof dat een betere toekomst mogelijk is opnieuw bevestigen. Het is onze vurige hoop dat deze verklaring dient als een bewijs van onze gezamenlijke vastberadenheid om een einde te maken aan deze lelijke bezetting, het geweld en het lijden die deze regio al veel te lang hebben geteisterd.

Nadine en Yuval

Met het project No man's land boden we drie teams reportagemakers de kans om een verhaal te brengen over de zij-lijn van een conflict, daar waar vrouwen een baken van hoop zijn in erg moeilijke tijden. Samen met Vranckx & De nomaden en Filmhuis Het Peloton zorgen we er voor dat een vergeten verhaal de weg naar Vlaanderen vindt. 

De verhalen zijn nu te zien op Canvas en Vrt Nu!

Op 12 oktober beten we de spits af met de reportage Amazones, van team Jan en Thomas. Zij gingen naar Brazilië. Daar strijden inheemse leidsters voor het klimaat en hun eigen voortbestaan. Met het aantreden van de radicaal-rechtse president Jair Bolsonaro is die strijd urgenter dan ooit. Illegale houtkap, bosbranden en gewelddadige conflicten pieken. De president beloofde geen vierkante meter grond voor de inheemse bevolking over te laten. De machtige inheemse leidster Sonia Guajajara, en de jonge Maura en Marta verdedigen in het Amazonewoud en de Cerrado hun territorium. 

We gingen verder op 26 oktober met de reportage Outspoken van Lisanne en Bram. Zij trokken naar Nicaragua, waar burgerprotesten onderdrukt werden en vrouwen nu proberen hun protest verborgen verder te zetten. 

Team Thea en Sam sloten de reeks af met hun reportage A Violent Home. Ze reisden terug naar een land waar Thea ooit woonde, maar nu niet meer hetzelfde is. In Kameroen woedt sinds 2016 een burgeroorlog. Enkele moedige vrouwen proberen de spanningen te overstijgen. Hun reportage was te zien op 2 november. 

In oktober zijn de drie reportages waren te zien op Vranckx, op Canvas en te herbekijken op vrt-nu

Lees meer over No Man's Land en de reportages

Esperas is geboren! Esperas brengt stemmen van vrouwen uit verschillende hoeken van de wereld naar België. Vrouwen worden vaak geportretteerd als louter een slachtoffer in een conflict. Maar daar waar de samenleving verdeeld is door haat of geweld, vind je even vaak vrouwen de hoop niet opgeven en strijden voor verzoening en vrede. Esperas wil deze stem meer weerklank geven in België. Wil je mee werken aan deze doelstelling of gewoon meer weten over Esperas? Lees het hier en meld je aan.